اخبار داغ

رازهای دعای عرفه امام حسین(ع)؛ از ناامیدی تا امید مطلق به خداوند

رازهای دعای عرفه امام حسین(ع)؛ از ناامیدی تا امید مطلق به خداوند
دعای عرفه امام حسین(ع) گوشه‌ای از ژرفای توکل، امید، ایمان و تسلیم در برابر خالق است؛ جایی که اضطراب و افسردگی جز با پیوند دوباره با خداوند و توسل به پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) درمان نمی‌شود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ دعای عرفه امام حسین(ع) گوشه‌ای از ژرفای توکل، امید، ایمان و تسلیم در برابر خالق است؛ جایی که اضطراب و افسردگی جز با پیوند دوباره با خداوند و توسل به پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) درمان نمی‌شود.

عصر روز عرفه امام حسین(ع) به جبل‌الرحمه تکیه داده و درحالی‌که اشک مانند مشک از چشمانش جاری بود دعای عرفه را زمزمه فرمود.

فرازهایی از دعای عرفه امام حسین(ع)

**ریشۀ اضطراب و افسردگی دوری از منبع قدرت و نور یعنی خداوند و راه درمان آن هم پیوستن به خدا و توکل به اوست.

** فردی که خود را به سلاح ایمان و دعا مجهز می‌کند، دیگر در برابر امواج خروشان دنیای وانفسا آشفته نمی‌شود.

** احساس نیاز به درگاه بی‌نیاز مطلق و برطرف‌شدن نیاز فقیر توسط خدای بی‌نیاز شکر و سپاس او را می‌طلبد.

** اقرار و اعتراف به ناتوانی در بجا آوردن شکر حقیقی خداوند، یکی از نعمات حضرت حق به انسان است.

** آنچه خداوند از لطف به بندگانش عطا فرموده است آن قدر بی‌شمار است که آنچه عطا نفرموده به حساب نمی‌آید.

** ناامیدی از خداوند در حد کفر است و حقیقت امید، ناامیدی از غیر خداوند است.

** رحمت، بخشش و آمرزش الهی آنقدر وسیع و گسترده است که بر گناهان همه موجودات برتری و غلبه دارد.

** وسیله رسیدن به رحمت واسعه پروردگار، توسل به پیامبر رحمت و اهل بیت کریم آن حضرت است.

** دل نبستن به غیر خدا و اولیاء خدا، راه رسیدن به حقیقت و سِرِّ بندگی حق تعالی است.

** بزرگ شدن و بلوغ یعنی مانند بچه‌ها اسیر زرق و برق دنیا نشدن و بازی نخوردن است.

** حاجی شدن مشروط به قربانی کردن خواهش‌ها و هواهای نفسانی است.

به اشتراک گذاری این مطلب!

ارسال دیدگاه