محمد رضوانی پور؛
«پیرپسر» شمشیر دولبه سینمای ایران؛ ستایش یاتخریب
رضوانی پور گفت: این فیلم در مقایسه با ملودرامهای تکراری سینمای ایران قابل توجه است، اما نباید با قضاوتهای سریع و احساسات شتابزده نقد شود.
محمد رضوانی پور؛ منتقد سینما در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ درخصوص فیلم «پیر پسر» گفت: این اثر در فضای نقد و بررسی دچار افراطگرایی شده است. برخی آن را شاهکار میدانند و برخی دیگر آن را بیارزش میپندارند. او بر این باور است که باید رویکردی عقلانی و تحلیلگرانه در مواجهه با فیلم داشت، نه اینکه یا کاملاً تحسین کنیم یا آن را فاجعه بدانیم. درون فیلم، همین رویکرد افراطی دیده میشود؛ کاراکتر پدر مستبد و کاراکتر پسر بیاختیار نماد دوگانگی فلسفی بین انسانگرایی و قدرتطلبی است. نقد باید تعادل این دو گفتمان را بیابد و نقاط قوت و ضعف فیلم را بررسی کند.
وی معتقد است که این فیلم، در ظاهر، خشونتبار و تند است، اما در عمق، فقط یک اثر محافظهکار و بیروح است که هیچ نوآوری و جسارتی ندارد. این فیلم، در واقع، فقط یک بازی با احساسات توده است و هیچ پیام واقعی و تاثیرگذاری ندارد. در نهایت، این اثر بیشتر برای جلب توجه ساخته شده تا برای ارائه یک نگاه انتقادی و عمیق.
نقاط ضعف فنی و بیمحتوا بودن سکانسها، نمونهای از بیسلیقگی سینمای امروز
این منتقد سینما گفت: سکانسهای بیهدف و بیربط، مانند فضای زیرزمینی و دیوارنوشتههای بیمعنی، نشان میدهد که کارگردان و فیلمنامهنویس اصلاً به جزئیات اهمیت نمیدهند. این بیسلیقگی، نشانگر ضعف جدی در سطح فنی و هنری است و فقط وقت تماشاگر را تلف میکند.
وی هشدار میدهد که این اثر، در دام احساساتگرایی و قضاوتهای سریع افتاده است. فیلم، با پایانهای خشن و تحریکآمیز، فقط سعی دارد تماشاگر را شوکه کند، اما در واقع، چیزی جز یک شوک سطحی و زودگذر نیست. این نوع فیلمها، در نهایت، فقط سطحی و بیمحتوا باقی میمانند.
سینمای ایران در حال مرگ است و «پیر پسر» نمونهای از این وضعیت اسفناک
رضوانیپور تأکید میکند؛ در شرایطی که سینمای ایران به تلهفیلمهای بیمحتوا و بیفکر تبدیل شده، این فیلم، اگرچه کمی متفاوت است، اما در نهایت، فقط یک اثر سطحی و بیاثر است. این فیلم، نشان میدهد که سینما در حال سقوط است و دیگر اثری برای گفتن ندارد.
وی میگوید که وظیفه منتقد، فریاد زدن است، نه سکوت کردن در برابر اثرهای بیمحتوا. اما «پیر پسر»، با ساختار خشک و بیروح، فقط سکوت مرگبار است و هیچ صدایی برای گفتن ندارد. این اثر، در بهترین حالت، یک شوخی بیمزه است که هیچ تأثیر واقعی بر جامعه ندارد. پژوهشهای مستقل نشان میدهد که این نوع فیلمها، اگرچه ممکن است در ظاهر جنجالبرانگیز باشند، اما در واقع، فقط وقت و انرژی مخاطب را هدر میدهند و هیچ پیام مهمی ندارند.
«بدعت» در سینما؟ فقط یک بهانه برای ساخت آثار بیمحتوا و سطحی
رضوانیپور معتقد است که واژه «بدعت» بیشتر برای توجیه آثار بیکیفیت و سطحی استفاده میشود. سینما باید نوآوری کند، اما نه به قیمت بیمحتوا بودن و سطحی بودن. این فیلم، نمونهای است از بدعتگذاریهای بیفایده که فقط برای جنجال و دیده شدن ساخته شده است.
ارسال دیدگاه