توجه خداوند در هیات به کیست؟

اگر ما بدانیم خدا به ما علاقه دارد و از محبت خدا به خودمان خبر داشته باشیم، تمام عمر فقط سعی می کنیم این محبت را پاسخ دهیم؛ نه اینکه تازه به خدا برسیم. ما به خدا رسیده ایم فقط باید متناسب با خدا رفتار کنیم.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا به نقل از روضه نیوز؛ حجت الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان سحرگاه امروز در چهارمین جلسه مراسم عزاداری بیت الزهرا(س) شهرک غرب تهران پیرامون مبحث محبت روش تربیتی خدا نکات ارزشمندی را مطرح کردند؛ در ادامه متن سخنان ایشان را می خوانید:

, شبکه اطلاع رسانی دانا,

اگر ما بدانیم خدا به ما علاقه دارد و از محبت خدا به خودمان خبر داشته باشیم، تمام عمر فقط سعی می کنیم این محبت را پاسخ دهیم؛ نه اینکه تازه به خدا برسیم. ما به خدا رسیده ایم فقط باید متناسب با خدا رفتار کنیم. اگر محبت خدا به خودمان را درک کنیم، نوع دیگری از زندگی و بندگی را در یک سطح بسیار بالا تر تجربه خواهیم کرد. خیلی انسان راحت تر رشد می کند و راحت تر حرکت معنوی خواهد داشت. اگر ما بخواهیم باور کنیم که خدا به ما علاقه دارد، چگونه این باور را در درون خودمان ایجاد کنیم؟ باید معجزه ای در زندگی ما صورت بگیرد؟! باید وحی از آسمان نازل شود که مثلا من تو را دوست دارم؟! اصلاً شیوه ی ابراز محبت خدا به ما چیست؟ مثلاً چه کاری باید بکند تا ما بفهمیم خدا ما را دوست دارد. این را باید با تفکر به دست آورد. تفکر در این که اصلاً خدا ما و کائنات را برای چه آفریده است؟ خیلی سخت است ما باور کنیم که کائنات را خدا برای ما آفریده است و حتی بگوییم برای من آفریده است.

الان یک سوالی از محضر شریف شما کنم، که هرجا این سوال را می پرسم معمولاً یک جواب می شنوم. الان در همین جلسه بگویم خدا به چه کسی نگاه می کند چه جوابی می دهیم؟ به همه! البته نباید بگوییم به همه. باید بگوییم خدا به من نگاه می کند. یعنی ما توجه خاص پروردگار به خودمان را باید انقدر ببینیم که اصلاً دیگران را نبینیم. و از این جهت هیجان زده شویم. ما الان از جلسه بیرون برویم خداهمراه چه کسی می آید؟ باید بگوییم با من! این امر با تفکر به دست می آید. غفلت از خدا یعنی آدم متوجه این امر نیست که خدا چه قدر به ما علاقه دارد. و چه قدر ما را می خواهد. بالاترین احکام الهی سندی است درباره ی اینکه خدا ما را می خواهد و به ما علاقه دارد. احکام الهی را اگر نگاه کنید، مثلاً یک غیبت کردن به اندازه چهل گناه کبیره اثر شومی دارد. و از خیلی از گناهان بدتر است. چرا؟ چون شما آبروی فردی را بردید! با این توجیه که من آبروی آدم بدی را بردم، آبروی آدم خوب را که نبرده ام! تو چه حقی داری که آبروی آدم بد را بردی؟

در روایت آمده است: اگر کسی بگوید فلانی را خدا نمی بخشد، شما آدم شارلاتان و خرابی پیدا کن و بگویی خدا تو را نمی بخشد تا این حرف را بزنید، خدا تمام گناهان او را در پرونده ی تو می نویسد، گناهان او را می بخشد و همان کسی را که نخواهد بخشید، تو هستی! تا این که دیگر در رابطه ی بین خدا و بندگانش دخالت و فضولی نکنی!

شاید خدا این بنده ی بدش را بخشید! می توانید دعا کنید که خدا او را نبخشد و از رحمت خدا محروم شود!
توجه پروردگار عالم به بندگانش خیلی توجه ویژه ای است. مکرر باید این را به خودمان تلقین کنیم.
خدا با تمام عظمتش ما را آفریده و به ما توجه دارد. درباره ی عبارتهای محبت آمیزی که خداوند متعال در قرآن دارد، جدای از آن احکام الهی باید فکر و شهود کرد و به تجربه دریافت.

"الیس الله بکاف عبده" آیا خدا برای بنده اش کافی نیست؟ چرا خدا کافی است. ما چیزدیگری نمی خواهیم و نیاز به توکل فرد دیگری نداریم. خدا انقدر به ما علاقه دارد تا کمی بی توجهی به نگاه او نسبت به خودمان می کنیم، سقوط می کنیم. اگر خدا انقدر شدید به ما علاقه نداشت، معصیت او هم انقدر جهنم نداشت. چون خدا انقدر عمیقاً به بنده ی خودش توجه دارد؛ وقتی بنده بی احترامی به خدا می کند، خیلی کار ما قبیح می شود. و خیلی زشت می شود. اصلاً عظمت گناه برای این است که خداوند متعال خیلی به ما علاقه دارد. مثلاً شما به مادرتان بی احترامی کنید، به شما می گویند مادرت است! انقدر به تو عشق می ورزد؛ تو چگونه با او رفتار می کنی!

وقتی خدا ما را می آفریند، ما را تا آخر برای خودش نگه می دارد. حتی علما می فرمایند: می فرستد جهنم تا این بنده پاک شود و از جهنم به بهشت برود و تا آن موقع هنوز تحت محبت پروردگار است. این محبت را باید دید و باور کرد.
امام صادق علیه السلام در کتاب کافی شریف می فرماید: قال الله عزو جل: "الخلق عیالی" خلق خانواده ی من هستند.
"فاحبه الیه التفهو بهم و اسمائه فی حوائجهم" و هر کسی به این خلق و مردم بیشتر محبت کند و بیشتر برای حاجتشان تلاش کند، نزد من محبوب تر خواهد بود. صدقه ، وام دادن، رسیدگی به امر آدم ها تاثیر بسیاری دارد که از باب این محبت خدا به بندگان است.

در روز قیامت بزرگترین عذاب الهی چیست؟

امام صادق علیه السلام در تحف العقول می فرماید: این بزرگترین عذاب الهی برای این دسته از آدم هاست: ۱.کسانی که به قتل ائمه ی هدی دست زدند۲. کسانی که جایشان را غصب کردند.

بدترین عذاب چیست؟ خداوند متعال می فرماید: من به آنها نگاه نمی کنم؛ دق می کنند. آنجا می فهمیم توجه خدا به بنده چه قیمتی دارد. آنجا خلأ خدا را احساس می کنید. اهل عذاب در این حد ضجه می زنند. می گویند اگر خدا ما را می برد جهنم، چرا قبلش به ما نگاه نمی کند که با او کمی صحبت کنیم. این بزرگترین عذاب برای قاتلین ائمه هدی می شود. آنجا آدم می فهمد توجه و محبت خدا یعنی چه؟

بزرگترین نعمت بر اساس آیات قرآن چه خواهد بود؟ بهشت خدا؟ خیر! این که این بهشت از جانب خدا است. و بالاترین درجه ی بهشت "رضوان" است. رضوان یعنی جایی که خدا در اوج رضایتش را اعلام می کند. یک حقیقتی زیر پوست عالم هست که آن توجه خدا به انسان است.

هل اتی علی الانسان حین من الادهر عن مذکورا . انسان یک زمانی چیزی نبود که قابل اشاره باشد و ما به او توجه کردیم. همه ی ما یک شانسی که آوردیم این است که خدا به ما توجه کرد و ما را آفرید. این را باید لمس کنیم. با نماز خواندن و با فکر کردن باید این را لمس کنیم.