روایت تاریخ‌سازی پینگ‌پنگ ایران در تارنمای رسمی بازیهای آسیایی هانگژو؛
درخشش مرد پشت‌دست‌زن/ نوشاد، مردی که رقبا را به سرگیجه می‌اندازد
تاریخ‌سازی پینگ‌پنگ ایران در تارنمای رسمی بازیهای آسیایی هانگژو بازتاب ویژه ای داشت.
به گزارش خبرنگار اعزامی شبکه اطلاع رسانی راه دانا به هانگژو؛ تارنمای رسمی نوزدهمین دوره بازیهای آسیایی هانگژو در گزارشی اختصاصی به تمجید و تحسین تیم تنیس روی میز ایران پرداخت و نوشت: پیش از روز یکشنبه کمتر کسی ایران را جزو قدرت‌های تنیس روی میز تصور می‌کرد اما پینگ‌پنگ‌بازان ایرانی پس از پیروزی قاطع برابر رقبای ژاپنی در هانگژو، مورد تحسین و تمجید زیادی قرار گرفتند.
در ادامه این گزارش می‌خوانیم:
«به رغم شکست و نرسیدن به فینال، تیم ایران تاریخ‌سازی کرد و نخستین مدال تنیس روی میز را بعد از ۶۵ سال به خانه برد.
در هانگژو، نوشاد عالمیان بیشتر در کانون توجه بود و انسان‌های بیشتری با داستان پشت لقب او یعنی «مرد پشت‌دست‌زن/ backhand man» ارتباط برقرار کرده‌اند.
نوشاد داستانش را اینطور آغاز می‌کند: عصب دست چپم دچار مشکل شد. این مشکل از هر ۱۰۰۰ نفر برای یک نفر پیش می‌آید. تنها می‌توانم ضربه پشت دست بزنم چون وقتی راکت را به دست می‌گیرم، جلوی دستم بی‌حس است.
این اختلال حدود 7 سال پیش برای نوشاد اتفاق افتاد و او را مجبور کرد تا روش بازی‌اش را تغییر دهد. اما این تغییر جلوی او را برای کسب مدال برنز در دوره قبلی بازیهای آسیایی نگرفت؛ برنزی که نخستین مدال تنیس روی میز ایران بعد از ۵۲ سال بود.
مرد ۳۱ ساله برای ایران تاریخ‌سازی کرده است. او در خانواده‌ای فعال در ورزش تنیس روی میز به دنیا آمد. پدرش نیز روزگاری عضو تیم ملی تنیس روی میز ایران و علاوه بر این، نخستین مربی او بود. نوشاد از ۶ سالگی با برادرش نیما که او نیز ورزشکاری حرفه‌ای در این رشته است، در هانگژو به مصاف رقبا رفتند.
نوشاد که در سال ۲۰۰۸ تنها ۱۶ سال داشت، عنوان بهترین ورزشکار را در رقابت‌های قهرمانی جوانان جهان به دست آورد. او در یک‌چهارم نهایی انفرادی در کاپ ۲۰۱۲ آسیا، وانگ لیکین، قهرمان المپیک از چین را شکست داد. در سال ۲۰۱۳ به نخستین پینگ‌پنگ‌باز ایرانی حاضر در جام جهانی تنیس روی میز مردان بدل شد.
جمیل لطف‌الله نسبی، مربی نوشاد برای حل مشکل دست نوشاد، برای او تمرینات خاصی در نظر گرفت. هدف این تمرینات، کمک به او برای پوشش زوایا و دفاع مقابل میز تا جای ممکن بود. سرعت و رقص و چابکیِ پا، در اولویت است و نوشاد گاه و بیگاه با تغییر دستی که راکت را در اختیار دارد، رقبا را غافلگیر می‌کند.
گرچه نوشاد ضربات پشت دست فوق‌العاده‌اش را تقویت کرده اما، سرعت این ورزش همچنان او را در معرض خطر قرار می‌دهد.
وی دراین‌باره می‌گوید: البته شرایط طاقت‌فرسایی است. پوشش میز تنیس تنها با پشت‌دست، دامنه ضربات شما را محدود می‌کند اما من قادرم به توپ چرخش خاصی بدهم و در نتیجه می‌دانم کجا فرود خواهد آمد.
وی افزود: در رده‌بندی جهانی پنجاه‌وسوم هستم. خیلی از بازیکنان در جهان نمی‌توانند به این رنکینگ برسند و این یعنی هنوز هم می‌توانم کارم را درست انجام دهم. از نظر خودم، مشکلی که دارم معلولیت نیست، با آن خو گرفته‌ام و از بازی لذت می‌برم.
نیما به همراه برادر بزرگ‌ترش یعنی نوشاد، به بازیکنی برجسته بدل شده است. این نیما بود که با رنکینگ ۲۰۸ جهان، روز یکشنبه توموکازو هاریموتو را در نخستین دیدار یک چهارم نهایی شکست داد. بعد از این نتیجه شگفت‌انگیز، ایرانی‌ها توقف ناپذیر شدند و در نهایت سه بر صفر حریف را شکست دادند.
نیما در دیدار نیمه‌نهایی برابر حریف کره جنوبی، باردیگر ابتکار عمل را به دست گرفت و پیش افتاد و برابر لیم جونگ هون، مصمم بود. دو طرف تا دقایق واپسین نبردِ سرنوشت جنگیدند. در سوی دیگر، نبرد نوشاد با جانگ وو-جین که پنج دقیقه طول کشید، دست کمی از مبارزه نیما نداشت. تیم ایران به رغم شکست، از دستاوردش، سرخوش بود.
نوشاد درباره این نبرد گفت: خیلی خوشحالیم که بعد از ۶۵ سال، مدال برنز تیمی را به دست آوردیم.»
ارسال دیدگاه