با توجه به اهمیت مبحث جنس پیک گیتار، تصمیم گرفتیم طی یک مطلب اختصاصی، آن را به‌شکلی بسیار دقیق‌تر مورد بررسی قرار دهیم و چندی از رایج‌ترین مواد مورد استفاده در ساخت پیک را نیز با یکدیگر مقایسه کنیم.

سلولوئید (celluloid)

پیک‌های ساخته‌شده از سلولوئید (celluloid) در سال 1922 و توسط فردی با نام لوئیجی دِ اندریا (Luigi D'Andrea) اختراع شدند. وی با استفاده از یک صفحه سلولوئیدی با طرح لاکی که از یک دستفروش در نیویورک سیتی خریداری کرده بود، چندین پیک ساخت و برای اولین بار، پیک‌های ساخته‌شده از این ماده را به گیتاریست‌ها معرفی کرد. لوئیجی دِ اندریا بعدها شرکت ساخت تجهیزات جانبی گیتار خود را با نام D'Andrea تأسیس کرد. پیک‌های سلولوئیدی در دهه هفتاد میلادی به محصولی شناخته‌شده تبدیل شده بودند و نزد بسیاری از گیتاریست‌ها به محبوبیت رسیده بودند؛ اما زمانی محبوبیت این نوع از پیک به‌شکلی انفجاری افزایش یافت که شکار لاک‌پشت‌ها و استفاده از لاک آنها برای ساخت وسایلی همچون پیک قانوناً ممنوع اعلام شد.

پیک‌های سلولوئیدی به تولید تُنی متوازن و نسبتاً روشن، آسانی نوازندگی (خصوصاً برای اجرای تکنیک استرامینگ) و قیمت بسیار پایین خود مشهور هستند. اما نقطه ضعف اصلی این نوع پیک، دوام پایین آن است. در واقع، یک پیک سلولوئیدی بسیار زودتر از پیک‌های ساخته‌شده از مواد دیگر فرسوده شده یا می‌شکند و به همین دلیل، نیاز است که همواره تعدادی بیشتر از آن را به همراه داشته باشید.

نایلون

پیک‌های نایلونی در اوایل دهه شصت میلادی و توسط شرکت هرکو (Herco) اختراع شدند؛ شرکتی که کمپانی دانلوپ (Dunlop) آن را مدتی پس از این اختراع، به‌طور کامل به تصاحب خود درآورد. پیک‌های نایلونی نیز همچون پیک‌های سلولوئیدی، پس از ممنوعیت تولید پیک‌های ساخته‌شده از لاک لاک‌پشت (tortoiseshell) به محبوبیتی بسیار بیشتر دست یافتند. 

انعطاف پیک‌های نایلونی با نمونه‌های سلولوئیدی قابل مقایسه است؛ اما ساختار نرم‌تر این پیک‌ها، صدایی گرم‌تر و همچنین دوامی بالاتر به آنها بخشیده است. به دلیل این ماهیت صوتی گرم، پیک‌های نایلونی گزینه‌ای بسیار مناسب برای نوازندگی در سبک‌های ملایم موسیقی همچون فلامنکو، جز و فولک به شمار می‌روند.

اما نایلون به‌صورت ذاتی، بافتی لغزنده دارد و به همین دلیل، اکثر تولیدکنندگان پیک‌هایی از این جنس، عاج‌هایی خطی یا نقطه‌ای‌شکل را به سطح آن می‌افزایند تا انگشتان گیتاریست در حین نوازندگی به‌خوبی به پیک بچسبند. همچنین برخی از سازندگان پیک گیتار، ماده نایلون را با موادی همچون سرامیک ترکیب می‌کنند تا سختی بالاتری به آن ببخشند و در نتیجه، مضراب‌های مستحکم‌تری تولید کنند.

استال (acetal)

در حالی که پلاستیک استال (acetal) در دنیای پیک با نام‌های مختلفی چون دلرین (Delrin)، تورتکس (Tortex) و دلریکس (Delrix) شناخته می‌شود، اما تمامی پیک‌های ساخته‌شده از این ماده، ویژگی‌هایی مشابه با یکدیگر دارند. این ماده که توسط مشهورترین کمپانی تولیدکننده پیک گیتار، یعنی جیم دانلوپ (Jim Dunlop) اختراع شده است، پلیمری مدرن است که سختی و استحکام بسیار بالاتری از موادی چون نایلون و سلولوئید دارد و از این رو، پیک‌های ساخته‌شده از آن نیز بسیار بادوام و مستحکم هستند. این سختی بالا، صدایی شفاف به این پیک‌ها می‌بخشد که با وجود روشنایی بسیار، به هیچ وجه گوش‌خراش نیست و امکان نوازندگی ریف‌ها و لید‌ها را با توانی دوچندان و به‌شکلی تهاجمی‌تر به شما می‌دهد. 

پیک‌های ساخته‌شده از استال دوامی فوق‌العاده نیز دارند و می‌توان نسبت به پیک‌های نایلونی و سلولوئیدی، مدت زمانی بسیار طولانی‌تر از آنها بهره گرفت. اما از سوی دیگر، استال نیز همچون نایلون، ذاتی لغزنده دارد و از این رو، گزینه‌ای مناسب برای نوازندگی سریع و اجرای تکنیک‌هایی همچون استرامینگ نیست. البته برخی از این دسته از پیک‌ها نیز با عاج‌های فراوان و چسبنده خود، می‌توانند اصطکاکی بسیار بالا با انگشتان شما برقرار کنند و به هیچ وجه در حین نوازندگی از دستانتان سر نمی‌خورند.

اکریلیک

اگر به دنبال بادوام‌ترین پیک گیتار با روشن‌ترین صدای ممکن هستید، پیشنهاد می‌کنیم پیک‌های ساخته‌شده از اکریلیک همچون مدل Acrylux از شرکت داداریو (D'Addario) را مورد آزمایش قرار دهید. این ماده سختی بسیاری دارد و از این رو، پیک‌های ساخته‌شده از آن هیچ‌گاه فرسوده نمی‌شوند و تا مدت‌ها به شکل اولیه خود باقی می‌مانند. به همین دلیل، اکریلیک را می‌توان گزینه‌ای عالی برای ساخت پیک‌های دارای لبه تیز دانست. اکریلیک ذاتاً ماده‌ای بسیار سخت است و پیک‌های ساخته‌شده از آن ضخامتی تا 3 میلی‌متر نیز دارند. این سختی بسیار، پیک‌های اکریلیکی را به گزینه‌ای بسیار خوب برای نوازندگی لید تبدیل می‌کند؛ اما تجربه نواختن ریتم با این پیک‌ها چندان ایده‌آل نخواهد بود.

اولتم (Ultem)

در طی سال‌های اخیر، اولتم (Ultem) به‌‌عنوان جایگزینی حتی بادوام‌تر برای پلاستیک استال معرفی شده است و پیک‌های ساخته‌شده از آن نیز محبوبیتی فوق‌العاده در بازار دارند. پیک‌های ساخته‌شده از این ماده حتی با کمترین ضخامت نیز سختی بسیاری دارند و بر روی سیم‌های ساز همچون یک چاقو بر روی یک قالب کره به حرکت درمی‌آیند. این ویژگی‌ها، پیک‌های ساخته‌شده از اولتم را به گزینه‌ای عالی برای شردینگ و سایر سبک‌های تهاجمی نوازندگی تبدیل می‌کند. اما نویز سیم نیز در این پیک‌ها بسیار زیاد است و در حین استفاده از آنها باید به تکنیک نوازندگی خود دقتی بیشتر کنید.

پلی‌کربنات

آیا به دنبال یک پیک بسیار مستحکم هستید که صدایی گرم‌تر و انعطافی بیشتر از سایر پیک‌های بادوام و سخت موجود در بازار داشته باشد؟ پیک‌های پلی‌کربنات یا همان لکسان (Lexan) گزینه‌ای عالی برای شما خواهند بود. این پیک‌ها در حین نوازندگی کمی خم می‌شوند، اما به‌سرعت به شکل اولیه خود بازمی‌گردند. پیک‌های پلی‌کربناتی در سبک‌های موسیقی جز و فولک بسیار محبوب هستند و نوع انگشتی آنها نیز در بازار وجود دارد. پلی‌کربنات در صنایعی همچون ساخت عینک طبی نیز به کار می‌رود و استحکامی فوق‌العاده دارد.

سایر مواد مورد استفاده در ساخت پیک

شش موردی که از آنها نام بردیم، رایج‌ترین مواد در ساخت پیک به شمار می‌روند؛ اما این وسیله کوچک از مواد بی‌شمار دیگری نیز تولید می‌شود که از جالب‌ترین‌های آنها می‌توان به فیبر کربن، فلزات مختلف، استخوان و شاخ بوفالو اشاره کرد! هر یک از این مواد، ویژگی‌های خاصی به پیک می‌بخشند و حس نوازندگی متفاوتی را برای شما رقم می‌زنند.

اگر به دنبال یک پیک مناسب برای خود هستید، پیشنهاد می‌کنیم شخصاً مدل‌های مختلف این وسیله را مورد آزمایش قرار دهید تا خود به نتیجه‌ای قطعی در این باره دست یابید. فروشگاه‌های معتبر ساز و تجهیزات جانبی همچون گیتار ایران، مجموعه‌ای وسیع از پیک گیتار را به مشتریان خود ارائه می‌کنند و با مراجعه به آنها، می‌توانید تجربه نوازندگی با تقریباً تمامی انواع پیک‌های معرفی‌شده در این مطلب را داشته باشید.