علاج ناپذیر مثل «سرطان دوزیستی»!
به تعبیر امام خامنه ای(مدظله العالی) همواره باید از دیپلمات پیشگی و محافظه کاری احتراز کرد و رویه انقلابیگری را در پیش گرفت.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ محمدصالح زندی مدرس و فعال سیاسی در یادداشتی نوشت: در بدبینانه ترین حالت ممکن، دوزیستی را می توان به "نفاق" تعبیر نمود که واجدانش دارای گفتار و رفتاری متناقض هستند؛ اما بنابر دلایلی، با پرده پوشی و بهره گیری از ترفند اختفا، از افشای این تفاوت در قول و فعل معذورند. در جای جای تاریخ اسلام از سلوک امیرالمومنین علی(علیه السلام) در نفی توامان بیعت با بانیان سقیفه و همچنین ممانعت از دادخواهی دروغین ابوسفیان گرفته تا دوران انقلاب اسلامی و سخن قرآنی امام خمینی(ره) مبنی بر اینکه «منافقین از کفار بدترند» جملگی بر این واقعیت تاکید دارند که به هر شکل ممکن باید از دوزیستی اجتناب کرد و در دفاع از اصول، به توجیه "تقیه" پناهنده نشد.
یکی از آفاتی که همواره پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی بروز و ظهور داشته، تسامح در قبال عرض اندام عناصری دوزیست بوده است که با رسوخ در لایه های تصمیم ساز، امنیتی سازی تمامی شئون و حساسیت نمایی از اوضاع، مانع از تحقق صددرصدی حکمرانی تراز و چشاندن طعم شیرین حاکمیت اصیل اسلامی به مردم شده اند. در طول بیش از چهار دهه گذشته هر بار که نسیمی از نوکری صادقانه و بی منت به مردم وزیدن گرفت، آنچنان از جانب دوزیستان آماج تطمیع و تهمت و ترور واقع شد تا مبادا ملت پس از تجربه این نحوه از خدمتگزاری مسئولان، مذبذبان را به کناری زده و نسبت به اصحاب حزب باد، بی رغبت شوند!
تصور کنید اگر محمدعلی رجایی در شهریور 1360 به شهادت نمی رسید، حس مردم از شیوه صحیح دولت داری چگونه بود؟ یا اگر دولت نهم در اواخر کار با دو مانع فتنه و انحراف مواجه نمی شد، کشور در چه جایگاهی قرار داشت؟ یا اگر شهید مظلوم رئیسی، در آن هلیکوپتر کذایی نبود، درجات خدمتگزاری تا چه میزان ارتقا می یافت؟
اینکه در ابتر ماندن ادوار فوق الذکر دست تقدیر در کار بوده یا خدعه خناسان را خدا بهتر می داند اما به هر صورت، جلوس طویل المدت دوزیستان در غیاب یا فقدان خادمان بر جایگاه های اثرگذار، موجب شده تا تمشیت امور کشور در بسیاری از شئون، با اختلال و ناکارآمدی همراه باشد. به عنوان مُشتی از خروار، وقتی داوطلب جایگاهی انتخابی، شروط پیش ثبت نام انتخابات را می پذیرد و پس از کامیابی در رقابت، اقداماتی برخلاف سوگندهایش بر کتاب الله را صورت می دهد، آیا می توان نامی بهتر از دوزیست بر او گذاشت؟!
در عین حال برخی تساهلات و خود به ندیدن زدن ها در قبال فجایع رخ داده از جانب دوزیستان، افزون بر اینکه وقاحت این جماعت را دوچندان کرده، باعث شده تا کارآمدی نظام در اذهان بسیاری از ایرانیان نیز زیر علامت سوال برود. وقتی که عوامل ستاد انتخاباتی رأس فتنه 1388، پس از گذشت چهار سال و بی هیچ عقوبتی، با سلام و صلوات و گذر از فرش قرمز به سمت چندین وزارتخانه رهنمون می شوند؛ یا هنگامی که مقصران فاجعه گرانی بنزین در آبان 1398، بدون کمترین تنبیهی ارتقای مرتبت می یابند؛ یا زمانی که آرتیست های مکشفه فعال در اغتشاشات 1401، مجوز حضور در فیلم ها و سریال ها را به شکل چراغ خاموش اخذ می کنند؛ باید یقین کرد که کشور کماکان با "سرطان دوزیستی" درگیر است!
شاید این توده بدخیم در نگاه نخست، درمان ناپذیر به نظر برسد اما تنها راه علاج و برون رفت از این سرطان مزمن، ایجاد محیطی شیشه ای در نظام تصمیم سازی و تخریب سنگرهایی است که دوزیستان با پنهان شدن پشت آنها، اثرات سوء مواضع زیگزاگی خود را بر کلیت ساختار، سرشکن می کنند. عرصه سیاست به مثابه بازی قایم باشک نیست که با ظاهرسازی و وعده های پوپولیستی، اعتماد مردم را جلب نمود و پس از گذشتن خر مراد از پُل آرزوها، رویه دوزیستی را در پیش گرفت. به تعبیر امام خامنه ای(مدظله العالی) همواره باید از دیپلمات پیشگی و محافظه کاری احتراز کرد و رویه انقلابیگری را در پیش گرفت. اگر کسی با مواردی همچون FATF، CFT، حجاب اسلامی، آزادی قدس شریف، اصل 31 قانون اساسی و...، مخالف است باید به صراحت اعلام کند نه اینکه با اتخاذ موضع "نؤمن ببعض و نكفر ببعض"، در مسیر دوزیستی گام بردارد.
ارسال دیدگاه