در گفتگو با دانا مطرح شد؛
ناجورها؛ لبخند خسته در یک لوکیشن بسته/ بازگشت بی رمق فرحبخش به صحنه
منتقد سینما گفت: «ناجورها» میخواهد بخنداند، اما در چهار دیواریِ خودش گرفتار میشود؛ بازگشت فرحبخش به کارگردانی، بیشتر شبیه تمرین تئاتری است که سینما بودن را از یاد برده است.
مصطفی فرجی، منتقد سینما در گفت و گو با شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ عنوان کرد: محمدحسین فرحبخش پس از سالها فعالیت در مقام تهیهکننده، اینبار روی صندلی کارگردانی نشسته است، ناجورها داستان زوجی را روایت میکند که در نخستین شب سکونت در خانهای قدیمی، با ورود دزدی مواجه میشوند و برای گریز از بازداشت، ناچارند او را بهجای پدرشان جا بزنند.
فرجی با اشاره به نقش آفرینی بازیگران در این فیلم گفت: پژمان جمشیدی و محسن کیایی بار دیگر زوج کمدی خود را تکرار کردند، همان انرژی و شوخیهای مرسوم در آثار پیشینشان. لوکیشن بسته و روایت محدود، فیلم را به تئاتری تلویزیونی بدل کرده و یادآور نمایش «پپرونی برای دیکتاتور» است که همین دو بازیگر سال گذشته در تئاترشهر روی صحنه بردند.
فرجی معتقد است، تکرار این ترکیب برای تضمین گیشه صورت گرفته است.
وی حضور المیرا دهقانی را نقطهٔ روشن فیلم خواند و گفت: لهجه شیرازی او لطافتی به دیالوگها داده است، بااینحال، نقش گیتی قاسمی در تناقض با محسن کیایی طراحی شده تا آنجا که در ابتدا تصور میشود نقش مادر را دارد نه همسر.
فرجی افزود: حامد وکیلی که در دایناسورها خوش درخشیده بود، در این فیلم نیز بازی مقبولی ارائه کرده است. اما بیژن بنفشهخواه، فرزین محدث و مختار سائقی عملاً حضوری کمرنگ دارند.
این منتقد سینما تصریح کرد: این نخستین تجربهٔ مصیب حنایی در نگارش سینماست و تمام فضاها و جزئیات را از خانهٔ مادربزرگش الهام گرفته است؛ عاملی که باعث شکلگیری ساختار تکلوکیشنی اثر شده است.
فرجی در بخشی دیگر از نقد خود به نمایش مواد مخدر در فیلم اشاره کرد و گفت: هرچند اثر در ژانر کمدیاجتماعی است، اما ذکر نام موادی مانند شیشه میتواند برای مخاطب نوجوان نادرست باشد.
او تأکید کرد که بهتر بود فیلم، پیام آموزشی قویتری دربارهٔ عوارض و تباهی این مواد ارائه میداد.
بهگفتهٔ فرجی، تنها نکتهٔ مثبت فیلم همین جنبهٔ خانوادگی و پندآموز آن است که تماشای مشترک با اعضای خانواده را ممکن میکند.
وی همچنین به حضور پرچم آمریکا بر کاپشن یکی از شخصیتهای منفی (با بازی حامد وکیلی) اشاره کرد و آن را واجد معنا دانست و گفت: وقتی دزد فیلم چنین پوششی دارد، آیا این انتخاب تصادفی است یا اشارهای ضمنی به تقابلهای سیاسی اخیر دارد؟ کارگردان قطعاً آگاه است که هر جزئی در قاب، حامل معناست.
فرجی خاطرنشان کرد: در بخش پایانی فیلم، با ورود دو پلیس به ماجرا ریتم روایت کند میشود. یکی از پلیسها بیدلیل از خط داستان حذف میشود و از این نقطه به بعد فیلم دچار افت، تکرار و پایانبندی ضعیف میشود. از دید فرجی، با توجه به مدتِ کوتاه (۸۰ دقیقهای) اثر، میشد چند دقیقهٔ پایانی را جمعوجورتر و تأثیرگذارتر بهپایان رساند.
وی در پایان به ناجورها نمرهٔ ۵ از ۱۰ داد؛ فیلمی با ایدهای قابل قبول اما اجرایی شتابزده و بازآفرینی دوبارهٔ همان زوجهای خستهٔ سینمای کمدی معاصر.
ارسال دیدگاه