بررسی عملکرد کاروان ورزش ایران در توکیو ۲۰۲۰؛

• یک‌شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۰ ۰۸:۲۱
• کد خبر : 1757630

• اخبار
• ورزشی

هجدهمین دورۀ حضور ورزش‌کاران ایرانی در بازی‌های المپیک به اتمام رسید؛ پایانی تاریک برای روزهایی که روشن بودند.

به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سی و دومین دوره بازی های ٢٠٢٠ توکیو را با نشان زرین سجاد گنج زاده در اولین حضور کاراته اگرچه پایانی شیرین و دلچسب برای کاروان ورزشی ایران داشت اما عملکرد کاروان ایران در این تورنمنت به گونه ای نبود که کسی را آنچنان راضی کند.

نمایندگان ایران در این دوره بازی ها با ۶۶ ورزشکار در ۱۶ رشته به توکیو اعزام شدند و در 4 رشته تیراندازی و کشتی و وزنه برداری و کاراته مدال گرفتند تا سهم ایران از بزرگترین فستیوال ورزشی جهان، 7 مدال رنگارنگ باشد.

کاراته در نخستین حضور تاریخی خود در المپیک حماسه ساز شد و سجاد گنج زاده کاراته وزن ٧٥+ کیلوگرم  سومین نشان طلایی کاروان ایران و نخستین طلای کاراته در المپیک را در تاتامی شکار کرد. جواد فروغی در دومین روز بازی ها غیرمنتظره‌ترین مدال طلا را برای ایران گرفت و با ۴۲ سال مسن ترین مدال آور ایرانی در تاریخ المپیک شد. فروغی برای نخستین بار هم تیراندازی را در تاریخ المپیک صاحب مدال کرد. محمدرضا گرایی دومین طلایی ایران و نخستین طلایی کشتی فرنگی در وزن ۶۷ کیلوگرم بود که با هوش و ذکاوت مثال زدنی و باج ندادن به حریفان ریز و درشت، به روی سکوی نخست رفت.

علی داوودی جوان اول وزنه‌برداری ایران با ثبت رکورد مجموع ۴۴۱ کیلوگرم و ضرب نخستین مدال نقره در المپیک توکیو به یک دهه ناکامی ایران در دسته فوق سنگین پایان داد. دومین نقره کاروان و نخستین نقره در کشتی آزاد را حسن یزدانی آزادکار وزن ۸۶ کیلوگرم کشورمان در مبارزه فینال این وزن در بازیهای المپیک توکیو با شکست برابر دیوید تیلور آمریکایی کسب کرد.

محمدهادی ساروی فرنگی‌کار وزن ۹۷ کیلوگرم ایران در مبارزه رده‌بندی در بازی‌های المپیک توکیو با پیروزی مقابل کشتی‌گیر فنلاندی به مدال برنز دست یافت؛ این نخستین مدال کشتی کشورمان در المپیک ۲۰۲۰ بود. آخرین مدال کاروان کشتی ایران توسط امیرحسین زارع کسب شد. آزادکار وزن ۱۲۵ کیلوگرم کشورمان با پیروزی مقابل نماینده چین مدال برنز فوق سنگین کشتی آزاد را تصاحب کرد.

در این رویداد ١٠ زن ورزشکار در حالی به این رویداد اعزام شدند که بهترین جایگاه در قایقرانی کسب شد. نازنین ملایی که با نایب قهرمانی در مسابقات گزینشی ژاپن توانسته بود سهمیه روئینگ ایران را قطعی کند، نخستین ورزشکار ایرانی بود که در توکیو  به مصاف حریفان خود رفت و با عملکرد مناسب خود موجب  شد تا رکورد بهترین نتیجه یک پاروزن ایرانی در ادوار المپیک به ثبت برسد. پیش از این بهترین عنوان یک قایقران زن ایران بیست و پنجمی بود. ملایی در این دوره از بازی‌های المپیک موفق شد در جایگاه یازدهم قرار گیرد.

هجدهمین دوره حضور نمایندگان ورزش ایران در ادوار بازی‌های المپیک در حالی با رقابت کاروان ستارگان ایران زمین در بازی‌های المپیک 2020 توکیو به اتمام رسید که اثر برجای مانده از این دوره، شباهتی به یک کاروان موفق نداشت. کاروان ورزش ایران در سالی که پاندمی ویروس کرونا تمام رویدادهای ورزشی در دنیا را تحت تأثیر قرار داده بود، نتوانست شمه‌ای از صلابت سایر رقبای بعضاً کم نام و نشان را هم از خود نشان دهد، تا جایی که رئیس کمیتۀ ملی المپیک در مصاحبه‌ای مدعی شد که «ظرفیت ورزش ایران همینی‌ست که در توکیو دیده شد.»

با اتمام سی‌ودومین دوره از بازی‌های المپیک تابستانی، به مرور عمل‌کرد و شرایط نمایندگان کاروان ستارگان ایران زمین خواهیم پرداخت؛

توریست یکی مانده به آخر!

میلاد وزیری که نخستین رقابت ورزش‌کاران کاروان ستارگان ایران زمین را طبق جدول زمان‌بندی بازی‌های المپیک در مادۀ ریکرو تیراندازی با کمان رقم زد، با نمایشی فراتر از فاجعه ردی ناخوشایند از خود برجای گذاشت تا در دور مقدماتی المپیک، بین 64 نفر به رتبه 63اُم برسد و در دور حذفی هم مقابل قهرمان مسابقات جهانی از آمریکا هیچ حرفی برای گفتن نداشت تا نخستین حذف شدۀ کاروان لقب بگیرد. وزیری با نمایشی ضعیف و سست که از خود نمایان کرد، نشان داد که هزینه‌کرد فدراسیون تیراندازی با کمان برای اردوها و رقابت‌های بین‌المللی او هیچ‌گونه تأثیری نداشته و در فستیوال 5حلقه به آورده‌ای ختم نشده.

تاریخ‌سازی با حداقل‌ها

ثریا آقایی که توانست به افتخار کسب نخستین سهمیۀ تاریخ بدمینتون بانوان از طریق لیست ذخیره‌ها نائل آید، در رویداد المپیک هم نمایشی خوب و دستاوردی مناسب از خود برجای گذاشت تا بتوان به این بانوی راکت به دست برای رقابت‌های مهم آتی امیدوار بود. دختر 25 سالۀ بدمینتون کشورمان در نخستین گام توانست با کسب برتری مقابل بدمینتون‌باز مالدیوی، اولین پیروزی تاریخ بدمینتون ایران در ادوار بازی‌های المپیک را کسب کند. گرچه ثریا آقایی با پذیرش شکست مقابل بهترین رقیب چینی نتوانست از دور گروهی صعود کند، اما بارقه‌های امید بسیاری را در قلب ورزش‌های راکتی ایجاد کرد که قطعاً در رویدادهای آتی مثمرثمر خواهد بود.

ناامید در رینگ، امیدوار به آینده

بوکس ایران در حالی با دو بوکسور در رقابت‌های المپیک 2020 توکیو حاضر شد که پیش از این در 13 حضور در تاریخ رقابت‌های المپیک موفق به کسب مدال نشده بود. سیدشاهین موسوی و دانیال شه‌بخش، در توکیو سه بار روی رینگ رفتند و با کسب یک پیروزی و دو شکست به کار خود پایان دادند. عملکردی که با متر و معیار منطقی سرمربی تیم ملی بوکس کمی دور از انتظار بود و توقع می‌رفت حداقل شاهین موسوی نیز در رقابت‌های وزن ۷۵ کیلوگرم مانند دانیال شه‌بخش در دیدار نخست خود پیروز شود و شب دوم مسابقات را ببیند. شه‌بخش تنها پیروزی مشت‌زن‌های ایرانی در رینگ توکیو را کسب نمود تا با توجه به شرایط سنی‌اش، بتوان به درخشش وی در رویدادهای آتی امید داشت.

در حسرت عبور از خط پایان!

سعید صفرزاده که از سوی فدراسیون دوچرخه‌سواری کشورمان به‌عنوان نماینده رکاب‌زن ایران در بازی‌های المپیک 2020 توکیو انتخاب شده بود، حسرت همیشگی رشته دوچرخه‌سواری در المپیک را ادامه داد تا باز هم ساق‌های رکاب‌زنان به خط پایان نرسد. صفرزاده به‌رغم ناتوانی در اتمام رقابت استقامت، توانست بین 38 رکاب‌زن المپین در مادۀ تایم‌تریل در جایگاه 35 رقابت‌ها را به اتمام برساند تا فاجعه تکمیل شود. دوچرخه‌سواری کاروان ستارگان ایران زمین هیچ شباهتی به نام پرطمطراق‌اش نداشت تا یک رکاب‌زن هم در لیست ناکامان جای بگیرد.

نابودگرها در تکواندو!

تکواندو که پس از حضور رسمی در بازی‌های المپیک 2000 سیدنی به یکی از مهم‌ترین رشته‌های ورزشی برای کاروان‌های ایران در سبد مدال‌آوری تبدیل شده بود و نقش مهمی در تعیین جایگاه ورزش ایران در جدول رده‌بندی کشورهای المپیکی داشت، افول خود را تقریباً از المپیک 2012 لندن آغاز کرد تا انفجار نهایی در المپیک 2020 توکیو رخ دهد. برای نخستین بار در طول تاریخ، نمایندگان تکواندوی ایران بدون کسب هیچ‌گونه مدالی از آوردگاه المپیاد ورزشی تابستانی به تهران بازگشتند تا سیکل ناکامی‌های فدراسیون قائم به شخص تکواندو به تکامل برسد. میرهاشم حسینی، آرمین هادی‌پور و ناهید کیانی؛ 3 تکواندوکار ایرانی حائز سهمیه بازی‌های 2020 بودند که روی شیاپ‌چانگ توکیو نمایشی فراتر از فاجعه و نزدیک به صفر مطلق را از خودشان نشان دادند.
فدراسیون تکواندو که همواره به یک مدیریت گلخانه‌ای و تصمیمات غیردموکراتیک شناخته می‌شود، به دوازدهمین سال حسرت در کسب مدال طلا، هشتمین سال حسرت مدال مردان و از دست دادن ستاره‌های خاص و بین‌المللی‌اش دچار شد تا لزوم تغییرات کلان در عمارت محلۀ قیطریه بیش از پیش احساس شود. تکواندوکاران ناآمادۀ کاروان ستارگان ایران زمین، با بروز رقابت‌هایی بی‌کیفیت و ناشی از هدایت‌های غلط و البته مصدومیت، برگ دیگری از دفتر ناکامی‌ها را ورق زدند تا نابودی تکواندو با مدیران نابودگر پررنگ‌تر از قبل جلوه کند.

رکوردشکن به‌دنبال وان یخ!

شنای ایران که توسط مهرشاد افقری به کسب سهمیه مستقیم بازی‌های المپیک 2020 بسیار نزدیک شده بود، طبق متدهای فدراسیون جهانی شنا از این مهم بهره‌مند نشد تا تنها سهمیۀ یونیورسالیتی از سوی کمیتۀ بین‌المللی المپیک به متین بالسینی، شناگر جوان کشورمان اختصاص یابد. این شناگر جوان که قول طی مسافت 200 متر در کم‌تر از 2 دقیقه را داده بود، توانست در توکیو به قول خود عمل کند و با ثبت رکورد ۱.۵۹.۹۷ در 200 متر پروانه، رکورد کشوری را بشکند.
سوای این نمایش امیدوارکننده از سوی متین، حاشیه استفاده پنهانی وی و رئیس فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو از وان یخ برزیلی‌ها بیش‌تر از متن رقابت‌اش به چشم آمد تا شنای ایران هم خالی از حاشیه در دهکده ساحلی نماند.

بی‌دفاع و بی‌اخلاق، راکت روی میز!

بی‌تردید یکی از بدترین و بی‌کیفیت‌ترین نمایش‌ها در بازی‌های المپیک 2020 مربوط به جدال نیما عالمیان و حریف بریتانیایی‌اش در دور پیش‌مقدماتی بود. نیمای ایران که از نظر رنکینگ شرایط بسیار بهتری نسبت به حریف خود داشت و برندۀ بازی پیش‌بینی می‌شد، در جریان رقابت با حریف خود نتوانست احساسات و خشم خود را کنترل کند تا پروندۀ پینگ‌پنگ ایران خیلی زودتر از حد انتظار بسته شود. مهرداد علی‌قارداشی هم که به‌عنوان رئیس فدراسیون به توکیو سفر کرده بود، حتی نتوانست از هتل هم برای تماشای دیدار نماینده ایران خارج شود و از آن‌طرف هم نقش سرمربی پروازی تیم یعنی جمیل لطف‌اله نسبی در برطرف‌سازی این حواشی هرگز مشخص نشد تا دود بی‌اخلاقی و عدم تمرکز به چشم نیما عالمیان و ورزش ایران برود.

هزینه دلاری، نتیجۀ قرانی!

اغراق نیست اگر تیم دوومیدانی ایران را یکی از پرهزینه‌ترین و گران‌ترین اعزامی‌های کاروان ستارگان ایران زمین به توکیو بدانیم. تیمی مشتمل بر احسان حدادی و حسن تفتیان که سنگین‌ترین هزینه‌های دلاری را به فدراسیون نحیف دوومیدانیف هم‌چنین کمیتۀ ملی المپیک و وزارت ورزش‌وجوانان تحمیل کرده‌اند، به همراه فرزانه فصیحی در پیست بازی‌های 2020 نتایج ضعیفی را از خود نشان دادند تا نتیجۀ سیاست‌های غلط فدراسیون و باج‌دهی بی‌مورد مسئولین ورزش ایران در المپیک ثابت شود. البته فرزانه فصیحی چندان نتیجه نامناسبی از خود برجای نگذاشت و می‌تواند در بازی‌های آسیایی آتی و حتی المپیک 2024 پاریس حضور خود را تکرار کند اما با توجه به هزینه‌کردها، نتایج احسان حدادی و حسن تفتیان چیزی ماورای فاجعه قلمداد شد.

حسن تفتیان و احسان حدادی که مدت‌ها با مربیان خارجی به تمرین پرداختند و فدراسیون دوومیدانی از هیچ‌گونه هزینه‌کردی برای اردوهای بین‌المللی و اعزام‌های بعضاً بی‌مورد هم ابایی نداشت، ستاره‌هایش را در آسمان توکیو خاموش و بی‌فروغ دید. احسان حدادی که مانند همیشه از درب طلب‌کارانه مقابل خبرنگاران ظاهر شد و حسن تفتیان هم چندان تفاوتی از خود نشان نداد تا دوومیدانی ایران در 2020، یکی از بزرگ‌ترین بازنده‌ها لقب بگیرد.

یک شگفتی و دیگر هیچ!

می‌توان افتخار مهم‌ترین شگفتی کاروان اعزامی ورزش ایران به بازی‌های المپیک توکیو را به تیم ملی تیراندازی در مادۀ تپانچه اختصاص داد؛ جایی که برای نخستین بار این رشته هم به جمع رشته‌های مدال‌آور ایران در ادوار المپیک بدل شد تا جواد فروغی، نخستین طلایی ایران در سرزمین آفتاب تابان لقب بگیرد. این مدال تاریخی اما نتوانست روی عملکرد ضعیف سایر تفنگ‌داران کاروان ستارگان ایران زمین سایه بیاندازد. جواد فروغی در مادۀ 10 متر تپانچۀ بادی به موفقیت رسید اما نمایش فاطمه کرم‌زاده، مهیار صداقت، آرمینا صادقیان و نجمه خدمتی در ماده‌های مختلف تفنگ بادی هرگز شمه‌ای از رویکرد آن‌ها در رقابت‌های جهانی و آسیایی نبود و البته که هانیه رستمیان هم نتوانست در مواد میکس و 10 متر به جایی برسد.
مشکلات کمبود فشنگ و امکانات سلاح، هم‌چنین برخی سؤمدیریت‌ها در رأس فدراسیون و وزارت‌خانه از اهم دلایل عدم موفقیت تیراندازان ایرانی در توکیو بود که به نتایج ضعیف‌تر از دورۀ قبل در ریو و دور از انتظار انجامید.

شمشیرهایی که حریف داوری نشدند

تیم ملی شمشیربازی کشورمان که برای نخستین بار توانسته بود سهمیۀ تیمی در مادۀ سابر را کسب کند، با ترکیبی از ستاره‌های سابریست پا روی پیست توکیو گذاشت. شمشیربازان که یکی از اصلی‌ترین امیدهای مدال‌آوری کاروان ایران محسوب می‌شدند، در بخش تیمی حریف تیم داوری نشدند و جدال حساس خود را به ایتالیا واگذار کردند تا خبری از سکوی المپیکی نباشد و البته در ماده انفرادی هم دچار ناآمادگی و برخی عوامل دیگر شدند تا درنهایت، هشتمی علی پاکدامن بهترین نتیجۀ تیم پیمان فخری در توکیو باشد.

امیدواری به بازی‌های آسیایی با یک شگفتی خاص

تنها نماینده روئینگ زنان که مدت‌ها درگیر مسائل عدم وجود قایق استاندارد در کشور بود، در توکیو کاری کرد کارستان تا برای نخستین بار نماینده‌ای از ایران به فینال B بازی‌های المپیک رسیده باشد. قطعاً اگر مشکلات گمرکی و عدم هماهنگی بین وزارت ورزش‌وجوانان و مسئولین گمرک نبود، قایقرانان با سهولت بیش‌تر و کیفیت بالاتری به تمرین اصولی می‌پرداختند و چه بسا که نازنین ملایی می‌توانست به فینال A هم برسد. مطابق با همان مشکلات نیز دست علی آقامیرزایی از حضور در نیمه‌نهایی بازماند تا امیدها برای بازی‌های آسیایی 2022 هانگ‌ژو زنده باقی بماند، به شرط عدم تکرار کارشکنی‌های مسئولین دوره اخیر.

تفکر ازپیش‌بازنده زیر سبد

تیم ملی بسکتبال ایران که پس از المپیک 2008 پکن برای دومین بار راهی بازی‌های المپیک شد، در گروه مرگ رقابت‌ها و در جدال با رقبایی که درنهایت فینالیست هم شدند چندان وضعیت خوبی نداشت. مهم‌ترین علت ناکامی آسمان‌خراش‌های پارسی در سالن‌های بسکتبال توکیو قدرت بلامنازع رقبا نبود، ایران در نیمکت خودی با چالشی به‌مراتب عظیم‌تر از قدرت‌هایی مانند فرانسه و آمریکا مواجه شد و تاوان این سؤمدیریت را در توکیو داد. سرمربی دائماً چندشغله تیم ملی بسکتبال که در اردوهای تیم ملی مشغول بستن لیست تیم باشگاهی جدیدش و آموزش متدهای نوین درگیری فیزیکی بین بازیکنان بود، چنان بسکتبال ایران را به عقب راند که حتی در تقابل با جمهوری چک هم حرفی برای گفتن نداشتیم.
ایران در دنیای توپ و سبد المپیک و با نسل طلایی‌اش، به جایی در توکیو نرسید اما بازنده این دیدارها تنها کادرفنی و مدیریتی فدراسیون بودند. فدراسیونی که یک سرمربی چندشغله را برای حساس‌ترین رویداد ملی برگزید، باید فکر این سؤرفتارها و حاشیه‌ها را هم می‌کرد.

آرمان‌گرایی پوچ و رؤیاگونه

فدراسیون والیبال با وعدۀ تحقق آرمان ایستادن تیم ملی والیبال بین 4 تیم برتر بازی‌های المپیک 2020 توکیو، اقدام به عقد قرارداد به ولادیمیر آلکنوی روس کرد که سابقۀ قهرمانی در المپیک 2012 لندن را در کارنامه داشت. انتخاب یک سرمربی خارجی با قرارداد هنگفت دلاری شاید برای موفقیت تیمی مملو از ستاره در المپیک کافی به‌نظر می‌رسید اما این موضوع در بدترین زمان ممکن و با غلط‌ترین سیاست‌ها به‌کار گرفته شد تا نتیجه‌ای فاجعه‌بارتر از المپیک 2016 ریو برای بلندقامتان ایران رقم بخورد. تیم ملی والیبال با کسب پیروزی مقابل لهستان، کارش را عالی و بی‌نقص آغاز کرد و این روند با پیروزی محتمل برابر ونزوئلا نیز ادامه یافت اما 2 شکست مقابل کانادا و ایتالیا و درنهایت یک شکست ناباورانه مقابل والیبالیست‌های ژاپنی، رؤیاپردازی‌های خام رئیس فدراسیون والیبال را نقش برآب کرد تا هم ایران در المپیک سرافکنده شود و هم هزاران دلار از کیسه بیت‌المال برای یک نتیجه‌ای که بدون سرمربی هم می‌شد کسب کرد، هزینه شود.
فدراسیون والیبال هم مطابق همیشه که هرگز پاسخ‌گوی رسانه‌ها نبوده، تاکنون از تنویر افکارعمومی خودداری کرده و توضیحی درباره چرایی سلسله تصمیمات غلط منجر به ناکامی هم ارائه نداشته. عملکرد تاریک و کدر والیبال ایران در لیگ ملت‌ها و متعاقباً المپیک، زنگ خطری‌ست که انگار با این وزارت ورزش‌وجوانان و فدراسیون جدی گرفته نشده و نیازمند بررسی و برخورد قاطعانه است.

یک مدال برای همه

وزنه‌برداری ایران که با ترکیب علی هاشمی و علی داوودی راهی رقابت‌های المپیک 2020 شده بود و نتوانست از حضور قهرمانان دوره قبلی بهره‌مند شود، از همان ابتدا در خوش‌بینانه‌ترین حالت به دو مدال نقره و برنز سنگین‌وزن و دسته فوق‌سنگین امیدوار بود اما از این آرمان تنها مدال نقره علی داوودی در دسته سنگین‌وزن محقق شد تا تیم ملی وزنه‌برداری پس از سال‌ها المپیک رؤیایی، تنها به یک مدال درجه دو بسنده کند. علی هاشمی در دسته سنگین‌وزن به‌رغم ثبت رکورد 184 کیلوگرمی در حرکت یک‌ضرب، در حرکت دوضرب اوت کرد تا تنها امید کاروان به علی داوودی 20 ساله بسته شود و او هم در جدالی که لاشا تالاخادزه از پیش قهرمانش بود، به عنوان ارزشمند نایب‌قهرمانی رسید.
شاید اگر فدراسیون وزنه‌برداری هم مانند سایر فدراسیون‌ها اسیر بی‌تدبیری وزارت‌خانه و رئیس‌اش نبود، می‌توانست به مدال‌های خوش‌رنگ‌تری برسد اما با این دارایی‌ها، تنها مدال داوودی ارزش دوچندانی پیدا خواهد کرد.

بازگشت آقای خاص به مدار طلایی

محمد بنا که از او در المپیک 2016 ریو تصاویر اشک‌هایش برجای مانده بود، سومین المپیک پیاپی خود را در حالی پشت سر گذاشت که توانست یک مدال طلا و یک برنز را به اندوخته‌هایش اضافه کند. نمایندگان فرنگی‌کار ایران که با یک سهمیه کم‌تر به توکیو اعزام شده بودند، با ترکیب علی‌رضا نجاتی، محمدرضا گرایی، محمدعلی گرایی، محمدهادی ساروی و امین میرزازاده روی تشک 2020 کشتی گرفتند. از جمع این 5 گوش شکسته تنها دست محمدرضا گرایی و محمدهادی ساروی به مدال‌های طلا و برنز رسید تا نمایش فرنگی‌کاران از المپیک 2016 ریو بهتر باشد.
علی‌رضا نجاتی در وزن 60 کیلوگرم در همان دور اول حذف شد، محمدعلی گرایی در وزن 77 کیلوگرم ضمن پذیرش شکست در دور نیمه‌نهایی، به جدول شانس مجدد رفت و در آن‌جا هم متحمل شکست شد تا کاپیتان باسابقه و یکی از امیدهای اصلی مدال‌آوری، در این مأموریت ناکام بماند. امین میرزازاده نیز مقابل لوپز غول کوبایی شکست خورد و تلاش‌اش برای کسب مدال برنز به نتیجه‌ای نرسید تا تنها مدالیست‌های ایران متعلق به وزن 67 و 97 کیلوگرم باشند.

ناکامی مطلق، آزاد در خط پایان!

کشتی آزاد که شاید مصداق ورزش ایران هم باشد، همیشه در آوردگاه‌های مهم جهانی و المپیکی بار مدال‌آوری را بر دوش کشیده و صاحب برترین عناوین بوده. در این دوره هم در حالی که با حضور سرداری به‌نام حسن یزدانی همه از کشتی آزاد به‌عنوان رشته‌ای با مدال طلا یاد می‌کردند، این مهم رخ نداد تا در میان تعجب و ناباوری، کشتی آزاد تنها با دو مدال نقره و برنز توکیو را ترک کند. مشکلاتی که کادرفنی تیم ملی کشتی آزاد داشته، اندک اندک در رویداد المپیک نمایان شد تا در جدال قرن بین حسن یزدانی و دیوید تیلور، تبلور آن مشخص شود. حسن یزدانی با یک مدال نقرۀ تلخ و امیرحسین زارع با برنزی شیرین، تضادی را در کارنامه کشتی آزاد در المپیک 2020 توکیو رقم زدند تا آزادکاران خالی‌تر از همیشه به ایران برگردند.
در وزن 57 کیلوگرم و جایی که رضا اطری از امیدهای کسب مدال برنز کشتی آزاد ایران بود، وی به‌رغم اجرای نمایشی مناسب مقابل رقبای نامدار و عنوان‌دار خود از رسیدن به فینال و هم‌چنین مدال برنز هم جا ماند تا نوبت به ضربه فنی مرتضی قیاسی در وزن 65 و مصطفی حسین‌خانی در وزن 74 کیلوگرم هم برسد. محمدحسین محمدیان نیز در عین ناباوری اسیر تاکتیک‌های رقیب گرجستانی شد تا تنها مدال‌های ایران در همان اوزان 86 و 125 کیلوگرم ثبت شود. دو مدالی که به منزله تلنگر به مسئولین ورزش خواهد بود و البته نمایان‌گر بروز سؤمدیریتی چندساله در رأس امور نیز هست.

تاتامی با یک هپی اند

کاراته که در المپیک 2020 توکیو نخستین حضور خود در بازی‌های تابستانی را تجربه می‌کرد، به یکی از امیدهای اصلی مدال‌آوری ایران در کاروان بدل شد. این امید اما خیلی زود بدل به تلی از خاکستر تبدیل شد تا شانس کاروان ستارگان ایران زمین برای کسب جایگاه مناسب از بین برود. سارا بهمنیار به‌عنوان نماینده نخست کاراتۀ بانوان در روز اول رقابت‌های کاراته علی‌رغم کسب پیروزی مقابل رَنک یک دنیا در گام نخست، متحمل 2 باخت پیاپی در یک گروه 4 نفره شد تا شانس مدال‌آوری را از دست بدهد. همین روند هم به نحوه‌ای دیگر برای حمیده عباسعلی، کاپیتان تیم ملی بانوان تکرار شد تا مصدومیت و البته حرکات ضعیف، مانع از صعود وی به رقابت کسب مدال برنز شود.

با این وجود سجاد گنج زاده تنها نماینده تیم مردان ایران در وزن 75+ جور بقیه را کشید و با کسب مدال طلا پایانی خوش برای کاروان ناخوش احوال ایران رغم زد. سجاد گنج‌زاده در وزن ۷۵ کیلوگرم مردان، با ایوان کویچ از کرواسی، دانیل گاسنسکی از کانادا، برایان ایر از آمریکا و طارق حمدی از عربستان همگروه بود و پس از صعود از این گروه با برتری مقابل اوگور آکتاش از ترکیه فینالیست شد. گنج‌زاده برای دومین بار به مصاف حریف عربستانی رفت اما به دلیل خطای صورت گرفته که منجر به مصدومیت گنج‌زاده شده، مدال طلا به نماینده کشورمان رسید.

بدین ترتیب کاروان ایران با 7 مدال رنگارنگ به کار خود در ایران رقابتها پایان داد. مدال هایی که قیاس آن با دوره قبلی و قبلی تر یعنی ریو 2016 و لندن 2012 نشان می دهد که ورزش ایران در این 4 سال پسرفت داشته.

این خلاصه نتایج در حالی رقم خورده که سیدرضا صالحی‌امیری، رئیس کمیته ملی المپیک، پیش از برگزاری بازی‌های المپیک به کرات در کنفرانس‌های خبری و اظهارنظرهای عمومی مدعی شده بود که ستارگان ورزش ایران زمین در توکیو کام ملت را شیرین و روزهای‌شان را شاد خواهند کرد؛ ادعایی که با این نتایج به تلخ‌کامی و تیره‌روزی بیش‌تر شباهت داشت تا حرف‌های آقای رئیس.

پس از حدود 15 روز از مردادماه، بازی‌های المپیک 2020 توکیو نیز رسماً برای کاروان ستارگان ایران‌زمین به اتمام رسید تا یکی از نه چندان درخشان نتایج ورزش ایران در ادوار بازی‌های تابستانی کسب شود. شاید اگر فاجعه‌ای به‌نام المپیک 2008 پکن در تاریخ ورزش ایران وجود نداشت، نمایش امسال را می‌توانستیم به‌عنوان نومیدکننده عملکرد یاد کنیم. ایران در بازی‌های 2020 حتی نمایشی ضعیف‌تر از المپیک 2016 ریو را از خود برجای گذاشت که تبلور و مصداق بارزی از شدت سؤمدیریت در رأس امور مدیریتی و سکان‌داری ورزش ایران است. ناکارآمدی، بی‌کفایتی و ناتوانی در وزارت ورزش و جوانان که مدت‌ها به‌علت شیوع ویروس کرونا سرپوشانی شده بود، در این المپیک به عریان‌ترین شکل ممکن سر باز کرد تا در واپسین روزهای دولت دوازدهم، از بعد دیگری به ناکارآمدی‌ها پی برد. در اولین روزهای دولت سیزدهم و وزارت‌خانه ورزشی جدید، مسئولیت سکان‌دار و پدر 4 سال آتی ورزش ایران برای جمع‌اوری خرابی‌ها بسیار سنگین و سخت خواهد بود.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #