زیرساخت مهم‌ترین نیاز ورزش؛

هند در اندیشه المپیک؛ ما در رنج برگزاری لیگ/ ما هیچ، ما نگاه!

غم انگیز است که در پایتخت ایران با این همه منابع و ظرفیت و جمعیت 15 میلیونی هیچ استادیوم دیگری یافت نمی شود که میزبان یک بازی لیگ ایران باشد.

به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ دوباره همان مشکل قدیمی، دوباره همان معضل کلیشه ای و دوباره همان اتفاقات قدیمی. مشکلی که غریب به 4 دهه است فوتبال و ورزش ایران را آزار می دهد و ظاهرا قرار نیست که هیچوقت مرتفع شود. کار به جایی رسیده که برای برگزاری یک بازی ساده فوتبال در پایتخت عزا گرفته ایم و مشخص نیست در نهایت سرنوشت این بازی چه خواهد شد. اگر تا دیروز ورزشگاه آزادی به عنوان تنها استادیوم بین المللی و استاندارد را داشتیم که یک تنه جور میزبانی مسابقات ورزشی به ویژه فوتبال را می کشید، آن را هم دیگر نداریم و بازسازی طولانی و تخریب این استادیوم سبب شده که آزادی فعلا در دسترس نباشد و به شکل قطره چکانی از آن استفاده کنیم. از همین رو برگزاری بازی پیکان – پرسپولیس از هفته ششم رقابتهای لیگ برتر در هاله ای از ابهام قرار گرفته. غم انگیز است که در پایتخت ایران با این همه منابع و ظرفیت و جمعیت 15 میلیونی هیچ استادیوم دیگری یافت نمی شود که میزبان یک بازی لیگ ایران باشد. ورزشگاه دستگردی به دلیل عدم رسیدگی و نگهداری اصولی چمن ندارد و قابل استفاده نیست. ورزشگاه تختی مدتهاست به حال خود رها شده و بلااستفاده است و در اطراف تهران نظیر شهر قدس و کرج نیاز استادیوم های موجود شرایط میزبانی این مسابقه را ندارند. مشکل اصلی مثل همیشه چمن است که بواسطه شرایط موجود تقریبا هیچکدام از استادیوم های ایران از چمن استاندارد بی بهره اند و این معضل در فوتبال ایران بدل یک غده سرطانی شده که قرار نیست جراحی شود. فوتبال ایران بدون زمین استاندارد و چمن باکیفیت بدل به یک شوی زشت شده که همه از آن می نالند. از بازیکن گرفته که در چنین شرایطی ریسک مصدومیتش بالا می رود تا سرمربی که تیمش از اجرای برنامه های تاکتیکی روی زمین های ناهموار و شبه خاکی عاجز است و البته هوادار و تماشاگری که به دلیل این معضل بزرگ از تماشای یک بازی باکیفیت و جذاب محرومند.

استادیوم های بی قواره و زشت که هیچ امکانات و جذابیتی ندارند، زیبایی فوتبال را می کشند و همین سبب می شود که کیفیت فوتبال ایران در قیاس با کشورهای همجوار به طرز عجیبی پایین باشد. کشورهایی که زمین های مخملی، هموار و باکیفیت در استادیوم های نونوار و شیک و باامکانات سبب شده تا فوتبال در این سرزمین ها بدل به یک پرفورمنس جذاب و هیجان انگیز شود که همه از آن لذت می برند و مثل یک ماشین تولید پول، سرمایه ایجاد می کند.

بیشتر بخوانید:

بررسی میدانی وزیر ورزش و جوانان از وضعیت ترمیم چمن ورزشگاه آزادی

از جام جهانی تا بازیهای آسیایی

هنوز از برگزاری جام جهانی 2022 یک سال نگذشته؛ تورنمنتی که قطر کوچک برای نخستین بار آن را به خاورمیانه آورد و به بهترین شکل و کیفیت ممکن آن را برگزار نمود که تحسین همگان را به همراه داشت. استادیوم های نونوار و باامکانات و با کیفیت با معماری خیره کننده خود نگین انگشتری این جام بودند؛ استادیوم هایی که نظیر آنها حتی در اروپا هم یافت نمی شود و مایه مباهات قطری شدند. استادیوم هایی که ما حتی خواب آن را هم نمی توانیم ببینیم.

همین هفته گذشته هانگژو یک شهر کوچک در چین میزبان بازیهای آسیایی بود. یک رویداد بزرگ که میزبانی در آن و قریب به 30 رشته ورزشی نیازمند زیرساخت های متعدد است. چینی ها برای این رویداد بیش از 10 سالن مدرن، باکیفیت، باامکانات را در هانگژو احداث کرده بودند. سالن های ورزشی که هر کدام از یک معماری مدرن و به روز سود می برد و جزئی ترین الزامات نیز در آن رعایت شده بود. سالن هایی که یک نمونه آن در ایران یافت نمی شود.

برگزاری موفق و باشکوه این دو رویداد بزرگ یعنی جام جهانی و بازیهای آسیایی به خوبی ثابت می کند که مهمترین المان برای ورزش و برگزاری یک ایونت و مسابقه ورزشی، زیرساخت باکیفیت و باامکانات است و بدون آن ورزش هیچ معنا و مفهومی ندارد. در حقیقت بدون امکانات و زیرساخت هرگز نمی توان موفقیت و پیشرفت در ورزش را تجربه کرد و به جایی رسید. دلیل افت و نزول ورزش ایران در آسیا که در جام جهانی و اخیرا بازیهای آسیایی را باید در این نکته کلیدی و اساسی جستجو کرد.

بیشتر بخوانید:

مهدی: ورزشگاه آزادی را به دندان می‌کشیم

زیرساخت مهمتر از استعداد

اگر روزگاری نیروی انسانی و استعداد عامل برتری و توفیق ورزش ایران در میادین بین المللی می شد، این ویژگی مهم مدتهاست کارکرد خود را از دست داده و زیر سایه مدرنیته و امکانات قرار گرفته. در حقیقت بدون داشتن ابنیه و زیرساخت مناسب هرگز نمی توان ورزشکاری ساخت که برای ما افتخارآفرینی کند. چه آنکه ورزش سنتی و خیابانی هرگز نمی تواند حریف مدرنیته و علم شود. در دهه های پیش که کشورهای آسیایی و حتی اروپایی بدین اندازه روی ورزش سرمایه گذاری نداشتند و ایران به لطف نیروی انسانی لایزال و باکیفیت و بااستعداد و ورزش خیابانی در همه عرصه ها از حریفان جلوتر بود اما مدتهاست که این نسخه کلیشه ای دیگر جواب نمی دهد چه آنکه تمام دنیا روی ورزش سرمایه گذاری کرده اند و به لطف علم و زیرساخت فرسنگ ها از ما فاصله گرفته اند.

ما هنوز در زمانه ای به سر می بریم که ورزشکار ما سالن و فضای ورزشی برای تمرین ندارد و برای برگزاری یک بازی فوتبال ساده کاسه چه کنم چه کنم به دست گرفته ایم در حالیکه سایر کشورها برای ساخت زیرساخت های بیشتر، مدرن تر، باامکانات تر با هم رقابت دارند و در این استادیوم ها و سالن های پرشمار و متعدد ستاره های خود را بدون دغدغه پرورش می دهند.

قطر و چین به عنوان دو کشور متمول و مدرن را رها کنید؛ هند فقیر و عقب مانده هم در این زمینه مدعی شده. کشوری که پس از سرمایه گذاری گسترده روی ورزش و رشد خیره کننده در این سالها، حالا سودای برگزاری المپیک را در سر دارد و برای میزبانی المپیک 2036 آماده می شود. با این دست فرمان و رشد سریع السیر و خیره کننده کشورها و البته پسرفت ما تا چند سال آینده باید با کشورهای درجه 3 رقابت کنیم. هند به المپیک فکر می کند و ما در برگزاری یک بازی مانده ایم؛ ما هیچ، ما نگاه!

خبرنگار: سعید آقایی