گرانی کاغذ پایش به روزنامه‌ها و سایر مطبوعات کاغذی هم باز شد. هر روزنامه در قطع معمول بابت هر نسخه 16 صفحه‌ای 100 گرم کاغذ مصرف می‌کند، قیمت این کاغذ قبل از افزایش 220 تومان بود که پس از افزایش به 370 تومان رسید. این افزایش قیمت طی یک بازه زمانی یک‌ماهه رخ داد و عملاً گردش مالی روزنامه را با اضافه‌بار غیرقابل‌تحملی روبرو کرد، که چرخه‌های مالی را از چرخش معمول دور و دورتر کرد تا آنجا که برخی روزنامه‌ها ناچار به کاهش صفحات و برخی نیز برای مدتی کوتاه، به حذف نسخه کاغذی مجبور شدند.

وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی معتقد است: نشریات چاپی در فضای کنونی برای بقای خود به حمایت بیشتر دولت نیاز دارند.

احمد مسجد جامعی می‌گوید: کاغذ در حوزه فرهنگ نقش نان را دارد، ازاین‌رو انتظار می‌رود همان‌گونه که دولت در مواقع گرانی نان و اقلام ضروری زندگی به‌فوریت وارد عمل می‌شود، دراین‌باره نیز وارد شود و اقداماتی را در دستور کار خود قرار دهد.

او می‌گوید: توقف فعالیت هر نشریه‌ای به دلیل بحران مالی، به بیکاری فعالان فرهنگی منجر خواهد شد؛ این اتفاق مشکلات فرهنگی – اجتماعی را پیچیده‌تر خواهد کرد.

اما در مازندران آب از آب تکان نخورد

خوب طبیعی است نشریاتی که تیراژشان به زیر 500 نسخه هم نمی‌رسد، نباید نگران افزایش تعرفه یا گرانی دلار و … باشند. وقتی با یک حساب‌کتاب ساده می‌توان دریافت سهم این گرانی برای یک نشریه 8 صفحه‌ای با 50 گرم وزن، 100 تومان است، حالا هرچه تیراژ پایین‌تر باشد بهتر!

تیراژ همواره راز مگوی نشریات به‌حساب می‌آید، اما واقعیت در مازندران بسیار تلخ‌تر از چیزی است که می‌نمایانند.

بر اساس اطلاعات موثق بالاترین تیراژ یک نشریه در مازندران 2000 نسخه است؛ اما در سامانه ثبت و اعلام وصول وزارت ارشاد این رقم چند برابر بیشتر اعلام می‌شود تا بلکه یارانه قابل‌توجه‌تری به رسانه‌ها تعلق بگیرد، که مدت‌هاست دولت پرداخت یارانه کاغذ به مطبوعات را تعطیل کرده و آنها را در گردباد مشکلات نابودکننده رها کرده است.

این مدت شاهد واکنش‌هایی از سوی رسانه‌های مستقل کشوری بودیم، اما در استان ما صدای کسی درنیامد. شاید دلیلش را در محاسبه بالا متوجه شدید پس دوستان با آرامش خیال به کپی پیس‌شان ادامه دهند.

مخاطب نشریات استان همین ادارات دولتی هستند که به تیراژ کم هم راضی می‌باشند. مهم عکس بزک شده مدیران استان است که به‌وفور در نشریات یافت می‌شود، دغدغه فرهنگی سیری چند؟!

 

انتهای پیام/