گروه رسانه‎ای بین المللی گلوبال‌ریسرچ تحلیل می‎کند:

• یک‌شنبه ۱۳ مرداد ۱۳۹۸ ۱۴:۰۳
• کد خبر : 1509709

• اخبار
• سایر رسانه ها

هژمونی واشنگتن بر خاورمیانه به سرعت در حال محو شدن است. آلمان درخواست واشنگتن مبنی بر شرکت در عملیات دریایی به رهبری آمریکا و به همراهیِ دست نشانده هایی مانند؛ انگلیس و فرانسه در تنگه هرمز و به عبارتی تسلیح این آبراه را نپذیرفته است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از "تیتریک"؛ از زمانی که "عِمران خان" در آگوست سال 2018، 22 امین نخست وزیر پاکستان شد اوضاع تغییر کرده است. وقتی نخست وزیران پیش از وی با وجود اینکه عموما به سمت شرق تمایل دارند، بین مدار آمریکا و چین مردد شده اند، "خان" در فرآیندی است تا اتحاد خود را با شرق به ویژه چین به وضوح مشخص کند. این امر به سودِ کشور وی، خاورمیانه و نهایتا جهان است.

به گفته گروه رسانه ای بین المللی گلوبال‌ریسرچ، چند روز قبل، خبرگزاری روسی راشاتودِی (RT) گزارش داد که چین علاوه بر گسترش بندر جدید در گوادار بلوچستان، به منظور ساخت پایگاه نظامی/هوایی در پاکستان، شهر چینی برای سکونت نیم میلیون نفر، چندین پروژه بهسازی جاده و راه آهن از جمله بزرگراه اتصال دهنده شهرهای کراچی و لاهور، همچنین بازسازی راه آهن کراچی – پیشاور برای حرکت قطارها تا 160 کیلومتر بر ساعت که پایان سال جاری (2019) تکمیل می شود، وارد توافق هایی با این کشور شده است.

این نوسازیِ زیرساخت های ویران شده ی سیستم حمل و نقل پاکستان نه تنها بین 2 تا 3 درصد به تولید ناخالص داخلی آینده پاکستان کمک می کند، بلکه با تعیین مسیری غیر از عبور از تنگه هرمز به عنوان مثال از طریق راه آهن به بندر جدید گوادار که پایگاه جدید دریاییِ چینی ها نیز هست، بازار فروش دیگری را برای گاز و هیدروکربن های ایران فراهم می آورد.

محموله های هیدروکربن ایران می تواند از گوادار به هر جای دیگر از جمله؛ چین، آفریقا و هند ارسال شود. گاز ایران با زیرساخت های حمل و نقل جدیدِ ساختِ چین می تواند از راه زمینی به داخل چین انتقال یابد.

در واقع، پیشرفت در زیرساخت ها به علاوه ی چندین پروژه تولید برق که هنوز با سوخت فسیلی تغذیه می شوند و رفع کمبود انرژی مزمن پاکستان، بخشی از طرح "یک کمربند، یک جاده" (BRI) چین که "جاده ابریشم جدید" نیز نامیده می شود، است.

اینها بخش مرکزیِ "راهروی اقتصادی چین – پاکستان" (CPEC) هستند که اولین بار در طول دیدار "شی جینپینگ" رئیس جمهور چین در سال 2016 با امضای حدود 51 یادداشت تفاهم به ارزش 46 میلیون دلار آمریکا طراحی شد. پاکستان قطعا از مدار آمریکا خارج است.

امروزه در فاز اجرایی CPEC، هزینه پروژه های برنامه ریزی شده یا در دست ساخت، بیش از 60 میلیون دلار آمریکا برآورد می شود. طبق این تخمین، 80 درصد از سرمایه گذاری های مستقیم با مشارکت قابل توجه پاکستان و 20 درصد از بدهی اعطایی چین است. بدیهی است که پاکستان متحد وفادار چین بوده و این امر به زیان نقش آمریکا در خاورمیانه است.

هژمونی واشنگتن بر خاورمیانه به سرعت در حال محو شدن است. به تحلیل مفصل "میشل چوسودوسکی" با عناوین "سیاست خارجه ترامپ در اختلال کامل"، "ناتو و خاورمیانه" و "چگونه بدون متحدین می جنگید؟" بنگرید.

طی چند روز اخیر، آلمان درخواست واشنگتن مبنی بر شرکت در مأموریت دریایی به رهبری آمریکا در تنگه هرمز را تحتِ پیش نویسی به مضمونِ حفظ امنیت محموله های هیدروکربن در مسیر این آبراهه ی باریکِ تحت کنترل ایران را نپذیرفته است. در حقیقت، کنترل اینکه چه چیزی برای چه کسی ارسال می شود و اعمال تحریم ها با مسدود کردن یا دزدی دریایی آشکارِ نفتکش های از پیش تعیین شده از سوی قلمروهای دشمنِ غربی، چیزی شبیه به مسلح کردن آبراه است.

"هایکو ماس" وزیر خارجه آلمان در ورشوی لهستان اعلام کرد که برای بحران فعلی خلیج فارس راه حل نظامی وجود ندارد و برلین درخواست واشنگتن مبنی بر پیوستن به عملیات آمریکا، انگلیس و فرانسه به هدف حفاظت از تردد دریایی در تنگه هرمز و مبارزه ای موسوم به "خشونت ایرانی" را نخواهد پذیرفت.

ایده ی جنگ واشنگتن پس از توقیف کاملا قانونیِ نفتکش انگلیسی "اِستِنا ایمپرو" (Stena Impero) توسط ایران و برخورد با یک قایق ماهیگیری ایرانی متصور شد. اما هیچ چیزی در مورد اقدام غیر قانونی و دزدی دریاییِ نفتکش ایرانی "گرِیس 1" در سواحل جبل الطارق در آب های اسپانیا توسط انگلیس و به دستور آمریکا که نقض قوانین بین المللی است، گفته نمی شود.

با اینکه خدمه "گرِیس 1" آزاد شده اند، اما این نفتکش هنوز تحت تصرف انگلیس است. رسانه های غربی در این مورد سکوت اختیار کرده، اما ایران را در مورد توقیف نفتکش انگلیسی در تنگه هرمز سرزنش می کنند.

آلمان همچنان به برجام، توافق هسته ای ایران در سال 2015 که 1 سال پیش آمریکا به طور یک جانبه از آن خارج شد، متعهد باقی می ماند و ابزار مداخله ای آمریکا نخواهد شد.

ترکیه نیز که به خاطر موقعیت استراتژیکی عضو اصلی ناتو است پس از نادیده گرفتن هشدارهای واشنگتن در مورد خرید سیستم های موشکی ضد هوایی S-400 از روسیه به شرق نزدیک تر و به متحد سرسخت روسیه تبدیل شد.

آمریکا در اقدامی تلافی جویانه از آغاز سال 2018 تاکنون با دستکاری ارز ترکیه و سقوط 40 درصدی آن، این کشور را به خاطر نزدیک تر شدن به روسیه تنبیه کرد. ترکیه و ایران، نامزد عضویت در سازمان همکاری شانگهای (SCO) هستند.

ترکیه به عضو بی ثبات ناتو تبدیل شده و به زودی رسما از این سازمان خارج می شود. این خروج، ضربه ای مهلک به اتحاد سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) است و ممکن است دیگر کشورهای اروپایی ناتو را به این امر وسوسه کند. احتمالا این اقدام در طول یک شب میسر نشود، اما ایده ی بی نقص تری از مرگ ناتو را در پی دارد.

تمام نشانه ها حاکی از این است که آینده ی اقتصادی و امنیتی در شرق موجود است. حتی ممکن است اروپا نهایتا جرأت کند که جهشی به سمت روابط بهتر با روسیه و آسیای مرکزی و در نهایت چین داشته باشد.

اگر برگزیت اتفاق بیفتد که البته هیچ چیز خاصی نیست، در این شرایط، انگلیس روابط تجاری دو جانبه با چین را مهیا کرده و از اتحادیه اروپا خارج می شود.

آیا انگلیس، دیگر متحد سرسخت آمریکا، به این کشتی وارد می شود؟ بعید نیست. اما رقصِ همزمان در دو عروسی، یک برنامه ی بازیِ معمول در آنگلوساکسون است. انگلیسی ها این کار را از اربابان خود در واشنگتن آموخته اند که آنها (واشنگتن) نیز به نوبه خود از انگلیسی ها به عنوان قرن ها قدرت استعماری در سراسر آتلانتیک عبرت می گرفتند.

جنگ غربی علیه ایران به رهبری آمریکا بعید است. اما منطقه در معرض خطر است و دیگر هیچ متحد قابل اعتمادی (در منطقه) وجود ندارد. به خاطر داشته باشید؛ متحدانی که ما آنها را دست نشانده و غلام می نامیم، معمولا کارهای کثیفی را برای واشنگتن انجام می دهند.

بنابراین، تهدیدها، هشدارها و فتنه انگیزی های آزاردهنده ی آمریکا و برخی از متحدان پایدار غربیِ آن ممکن است ادامه یابد. گذشته از تمام اینها، رها کردن و به خانه بازگشتن در قدرت عمو سام نیست. متحدان غربی دیگر آنچه او می خواهد نیستند. در واقع، آمریکا در اختلال کامل است و ایران این را می داند.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #
• #