نماشون بَیِـّه، این مردی چه نیَمو؟! هَنتا دشت دَره چی کار کاندِه؟. . . ،. . . دیاری دیاری کار پیش نَشونه، بورِم مش محمد ریکایِ دِنبال، هارِِشِم اِنـِه تا پیشترا بوریم؛ می چِِش، تاریکی سو نَدِنه؛ تیناری ننشنه بورِدن.

رباب خاله سِرِجه دَی‌شی‌یه بیرون؛ دیگه تاریکی بِنه رِ بَهیت‌ْبی‌یِـه. دَس‌دسِ‌سو، خادِ رِ بَرِسندیه مش محمد سِره پیش؛ بَرسی نَرسی وَنگِ بلند هکارده:

ـ بابک، ها بابک. . . .

هرچی بابک وِ رِ باتِه: رباب خاله! مِن شِه شومبِه مسلم عموی دِنبال، تِه نِرو. . . ؛ قبول نکارده.

رباب خاله و مسلم عمو تینار بینـه؛ بیست سال وَچِه نِداشتِنه؛ با هزار نذر و نیاز و دعا و ثنـا، بیست و پنج سال پیش خدا وِیشونِ اَتا ریکا هِدا؛ دیگه تا وِ رِ گَت هاکِنِن و وِِنـِه دامادی رِ بَوینِن شِه پیر بَینـه؛ ریکا نُمزِه بَیتو بوردِه سربازی؛ اِسا اَتا وِ هَسو، اَتا مسلم عمو، اونتا هم وِنه سَرِ چِش خله سو نَدِنه. اگه اَتا جا بوره شو دکِفِه، اندِه رباب خاله وِنـه شِی دِل جیگرِ بَخاره تا وِ دَگِرده؛ هی شِی پَلی گانِه: نَکانه کیله کاله دَکِت‌بو؟

نکانه تاریکی دله شِه راه رِ گُم هاکِرد بو؟ اینتِی موقع رباب خاله صد رج یَمو کلک سر؛ همیشه‌ی خدا هم وِئو مسلم عمو دعوا داشتنه:

ـ زن؛ اَندِه وسواس نِدار؛ مِن که خورده وَچِه نیمه، اِنی سِرِِه پیش راه‌داری کاندی تا من دَگِردِم.

ـ خورده وچه نی، پیر که بَئی، قبول هکان اِسا دیگه مِن و تِه چِشِِ سو بورده؛ شی پیشِ نَویمبی، روز چاشتی راه کوچه رِ اشتباه شومبی؛ اَی شو دَکِفیم که هنتی بدتر.

ـ لا اِله الا الله. . . ، هرچی این زِنا رِ گانی، وِ شی حرفِ زَندِه!

این‌جِه که رِسیه، رباب خاله گپ نزو و شی حرفِ خارده.

اِمشو دیگه با کَلِک سر بیَموئِن قانع نَیـِّه، بی قِرار بی‌یـِه، یاد شِه مهدی دَکِت‌بِیه؛

خاسِه شِه بورِه مسلم عموی دِنبال؛ نتوسّه کَلِک‌سَر هِرِسِه راه‌داری هکانه هارِشِـه بابک کِی اِنـِه خَوِِر یارنِه؛ یا مسلم عموی دستِ ماسِـنِه شی هِمراه یارنه یا نا. هرچی هِم بابک باتِه: تِه نِرو؛ قبول نکارده؛ باتـِه:

ـ می دِل طاقِت نَیـْنِه؛ اِمشو می مَهدیِ عطرِ بو اَمِه حیاط دِلـِه دَپیـتِه؛ گامبه نکانـِه

مهدی پیرم مِی‌واری می مهدی جانِ یاد دکِت‌بو اَتا گوشه تیناری‌میدون بیت‌بو؟ تِه بوری بَوینی تیناری دَرِ برمِه کانده، نتوندی وِ رِ قانع هاکِنی که بِی-یـِه؛ مِن وِنـِه بی‌یِم، همینتی یِواش یِواش تی بال ماسمبه

اِمبه.

□ □ □

ـ ها مهدی پیر...، ها مهدی پیرا ...

ـ ها مسلم عمو...، ها مسلم عمو...

دشت بیستا هسّو باد ساز زندِه؛ بینجا هم یِواش یِواش رقص کاندنه.

رباب خاله و بابکِ صدا، بیستا دشتِ گپ بیارده، وا یک دَفه بپـِّرسـه ویشون ونگ و وای
دِلـِه، بینجا رِ دیم به دیم بَزوء و سر و صدا رِ ویشتر هِکارده. وا دیگه چاره نِداشته شی‌یِه تک و توک دارایی که مرز مرز سَر داشته‌ی شاخ و برگ دِلـِه پیته، زوزه کَشیه، اِنگار نِخواسه بِیـِله ِرباب خاله و بابک صدا، مسلم عمو جه بَرِسه.

ـ پسر! بوریم اَمـه دشتِ وَر؛ اینتی نَوونـه، دیاری هرچی ونگ هادیم، وِ نِشنونه.

بابک رباب خاله‌ی دسِ بَهیتو شی قد گت‌تِر هکارده؛ شو ماه دکِتی بیو آسِمون زنگاله زو، ویشون وَنگ وا که دَخاته، وا نرم‌تر بَیـِّه و بینجا دشتِ دلِه سرِ لَب هکاردِنو بیستا بَینه. فقط چی‌طی موقع وایِ پشتی اَتا رِمبِش کاردِنو دِواره سَرِ پایین دِمدانه.

بابک و رباب‌خاله بَرِسینهِ مسلم عمو شونهِ دشتِ سَر. رباب خاله، خیابون سَر بِموندِسِه. بابک شلوارِ لینگِ‌چی هکاردو مرز سَر بُوردِه تا کومِه پیش؛ تا کومِجه بَرِسه، اَتا دِتا گَلی مسلم عمو رِ وَنگم هِدا. هیچ جِوابی نِشنوسِه.

چراغ دستی رِ سو هکاردِه. کومِه‌ی دَرِه واز هِکارده. بوردِه دِلِه. بَدیـِه: مسلم عمو دَمِرو دَکِتـو هوش نی‌یـه.

چِمِر نَکِاردِه که رباب خاله بَفِهمه. کومه‌ی دِلـه رِ سو بَزو و اَتا گوشه که کِل‌تش و او و چایی دَئی‌یـِه، او رِ پیدا هکارده، چراغ دستی رِ چاج تن آویزون هاکِرده که نورِ کومه‌ی دِلـه پخش بَوّه.

رباب خاله یِواش یِواش راسِ مرزجِه دَسِ‌سو لینگِ‌سو کانده دَراِنه؛ وِنِه دل مگه طاقِت گِـتـه!؟

بابک پارچِ او رِ بَیتِه بَوِردِه مسلم عموی پیش، وِ رِ کَشِه بَیتو وِنه دس دیمِ او بَزو.

مسلم عمو تَنِ اَتا کم جان دَکِتـه. سر حال که بَیـّه باتِه:

ـ بِرار! تِه کی هَسّی؟ مهدی هَسّی؟

ـ نا، مسلم عمو، منِـمه بابک. مَش‌محمِد ریکا. شِمه هِمسایه.

دِواره اَتا کم او بِپاشیه مسلم عموی سرو صورِت و اَتا کم او هم هِدا وِه بَخاردِه؛ مسلم عموی حال که جا بیمو؛ شِه رِ جابه‌جا هکاردِه، بوردِه کَتِ توک هِدا هنیشته:

ـ بابک جان! پِسِر ! امروز چَندمِه؟ کمینتا ماه دِلـه دَرِمی؟

ـ تِه که کاسب‌کاری مسلم عمو، بینج‌کَری دِلـه دَرِمی، امروز آخرین روز دِ ماهه: سوّم خردادِ.

ـ پس بار چه اَمروز اَمِه دَشتِ دِلـه می مهدی خونِدش بی‌یـِه، مهدی بک و بو بی‌یـه. . . ، اَتا دَقِه نِماشونی بیَمومه کومه‌ی دِلـه لباس عوض هکانِم که راه دَکِفِم، بَدیمه دشت دِلـه خوندشِ صداءِ.

رباب خاله نزدیک کومِه که بَیـّه، بَدیـِه گپ گپه، هِرِسـاءِ، باتِه خواه مهدی پیر اینجه دَره دیگه، دَرِه گپ زَنده، پس ونـِه حال خاره، یِواش یِواش کومه طرِف که شیه ، گپ گپ دلـه مهدی اسمِ بشنوسه. تا مهدی اسمِ بِشنوسِه، لَس هِدا.

اِسا مسلم عمو شه با خیال راحت دَرِ بابک جِه درد دل کاندِه:

ـ اَره، گوش هِدامه بَدیمه یک جِوان مزیر مردِ صدا هم هسه. باتمه: خدایا. . . می همسایه‌ها خله وقته بوردنه. اون گِدِر که مِن دشتِ دِلـه دَئی‌مه، هیچ کدوم دَنی‌بینه، اِسا بِیموبون؟!

کومه‌ی دِلـه‌جِه بوردِمه بیرون: صدا قطع بَیـّه. باتِمِه حتماً مِره فکر و خیال بَیتِه، شایدِم ونگ‌ِزنگ بوءِ، بسم‌الله هکاردِمو دِواره بوردِمه کومه‌ی دِلـه. . . ، ایندفعه بَدیمه: نا، صدا خَلهِ نزدیک‌تِر و بِلندتِره، خَله قشنگِم خوندِنه، هِرِسامه گوش هِدامه؛ بَدیمه عَین خادِ می مهدی خوندِنه، اون موقع یَمو دشت، صِدا رِ سَردا خونِدِسه، یاد اِنـه تِره؟ همونتی، اصلاً می مهدی بی‌یه، ونِه صدا هم کم و زیاد بی‌یه، انگار دئی‌یه دشت وجین کاردِه: دِلا بی‌یه، صدا کم تِر بی‌یه، راست بی‌یه که کَمِر دَم هاده صدا ویشتِر بی‌یه. دیگه مره یقین بیه می مهدی هَسه. بوردِمه بیرون وِ رِ بَوینِم، یک دفعه مِره بغض بَیتِه، هِنیشتِمه درست و حسابی شی دلِ خالی هکاردِمه. . . ، اَتا موقع راس بَیمه که بَدیمه تی کَشه دَرمه.

بابک ندوسـه چی شی بـارِه. مسلم عموی شونـه رِ دس بَکشیه و ونه بال بهیتِه وِ رِ راس هکارده که راه دَکفِـن. ونه دل دَئی‌یه اون پیرزِنا جِه.

چراغ دستی رِ بَهیته که بیرون کومه سو دِمّاده که مسلم عمو شی پیشِ بَوینِه، بِنه نَخاره.

چراغ دستی سو که بیرون دَکِتِه بابک بَدیه اَتا آدم کومه‌ی درِ پیش غش در غش دَکِته هَسّه؛ پیش‌تر بوردِه بَدیه: رباب خاله...

 

انتهای پیام/رض